به گزارش علمی نیوز و به نقل از Psychology Today، اکنون بیش از هر زمان دیگری در طول این بیماری همه گیر، ما وقت خود را صرف جستجوی راه هایی می کنیم تا از راه دور با جهان و عزیزانمان ارتباط برقرار کنیم. رایانه ها و سایر دستگاه های دیجیتال ما شلوغ تر از همیشه هستند.
اینجا در سیلیکون ولی، دستگاه‌ها و برنامه‌های فناوری جدید به وفور مانند علف‌های هرز تابستانی ظاهر می‌شوند. محصولات تقویت شده تراشه تقریباً هر نیاز قابل تصوری را برآورده می کنند. درخواست های یخچال هوشمند به شما می گوید شیر بیشتری بخرید. با یک فرمان صوتی، موسیقی پخش می‌شود تا مدیتیشن را تسهیل کند. میدونی اونی که صدا و اسم زن داره
در این انبوه پیشنهادها، چگونه می‌توانید آنچه واقعاً مفید است از آخرین چیز «هوشمند» انتخاب کنید؟ و منظور من از هوشمند، توانایی پیروی از دستورالعمل‌ها، حل مسائل، پاسخ به سؤالات و یادگیری به تنهایی است.
محصولات هوشمند به الگوریتم های طراحی شده توسط مهندسان برای ایجاد هوش مصنوعی وابسته هستند که در غیر این صورت به عنوان AI شناخته می شود. و برای روشن بودن، هوش مصنوعی برای جمع‌آوری داده‌های بزرگ و تنظیمات صنعتی نیز حیاتی است، اما در اینجا ما روی برنامه‌های مصرف‌کننده تمرکز خواهیم کرد.
پیش بینی در مورد هوش مصنوعی
اگر همه اینها برای شما گیج کننده به نظر می رسد، ممکن است به این دلیل باشد که بسیاری از ما مهندسانی نیستیم که راه حل هایی برای مشکلاتی که نمی دانستیم داریم – تا زمانی که در یک توییت، تبلیغی در صفحه هوشمند یا تلویزیون خود، یا از فرزند یا نوه بزرگسال ما چگونه مفید را از مد روز جدا کنیم؟ چگونه بفهمیم چیزی به حافظه ما کمک می کند یا فقط جایگزین تفکر ما می شود؟ چگونه ارزیابی کنیم که آیا یک برنامه جدید زندگی ما را آسان‌تر می‌کند یا به سادگی جایگزین تلاش‌های ما برای حفظ مغز قوی می‌شود؟
برای آن دسته از ما که از نسل Xers، پررونق یا فراتر از آن هستیم، این سوال اضافه می شود که چه فناوری هایی را می توانیم برای تسهیل پیری سالم در آغوش بگیریم - فناوری هایی که به نظر نمی رسد از ما حمایت کنند. یک مثال خوب، ساعت هوشمندی است که مکان و نبض شما را ردیابی می کند، اما گاهی اوقات شبیه دستگاه نظارتی است که از اتاق بیمارستان فرار کرده است. افراد مسن معمولاً تمایلی به پوشیدن آن ندارند.
محصولات همچنین می توانند آنقدر زندگی را تسهیل کنند که رشد ما را متوقف کنند یا هوش ما را تحقیر کنند، و این مفید نیست. یک دوست ورزشی "هوشمند" را در نظر بگیرید که تعداد تکرارهای کرانچ شما را بازگو می کند، گویی که یادتان رفته چگونه بشمارید.
و در حالی که ما به سرعت به سمت آینده مبتنی بر تراشه و هوش تقویت‌شده خود حرکت می‌کنیم، برخی قبلاً ترجیح داده‌اند ایمپلنت‌هایی را در زیر پوست قرار دهند تا باز کردن قفل در دفتر یا راه‌اندازی رایانه محل کار را تسهیل کنند.
اگر می‌خواهید نتیجه منطقی را در نظر بگیرید، ممکن است بخواهید کتاب «هوم دیوس: تاریخ مختصر فردا» نوشته یووال نوح هراری را بخوانید که در آن نویسنده پیش‌بینی‌های وحشتناک هوش مصنوعی درباره زندگی انسان در آینده نزدیک دارد.
به گفته هراری مورخ/فیلسوف/نویسنده، تا پایان قرن بیست و یکم احتمالاً ما بیشتر انسان‌نما خواهیم بود تا انسان. آیا این خبر خوب است یا بد؟ بستگی داره از کی بپرسی هراری تعجب می کند: اگر مهندسان اصول اخلاقی، پیامدها و مبنای فلسفی/روان شناختی طرح ها و اختراعات خود را در نظر نگیرند، چه کسی باید؟
تاریخچه خود ما از حل مسئله
یکی از نمونه‌هایی که هراری برای نشان دادن نظر خود از آن استفاده کرد WAZE است، ابزار GPS که به طور فزاینده‌ای توسط رانندگان برای هدایت سفرهای خود در شلوغی استفاده می‌شود.
جاده ها
Waze فقط یک نقشه نیست. میلیون‌ها کاربر دائماً آن را در مورد راهبندان، تصادف‌های اتومبیل و ماشین‌های پلیس به‌روزرسانی می‌کنند... وقتی به یک تقاطع می‌رسید و غریزه‌تان به شما می‌گوید که به راست بپیچید، اما Waze به شما دستور می‌دهد که به چپ بپیچید، کاربران دیر یا زود متوجه می‌شوند که بهتره به ویز گوش بدم..."
پس قضاوت خودمان که ممکن است بر اساس تعداد زیادی ورودی‌هایی که Waze به آنها وابسته است نباشد، اما منحصراً متعلق به ما هستند، چیست؟
با بالا رفتن سن، قضاوت‌های ما از تاریخچه حل مسئله خودمان که در طول زندگی در بزرگسالان سالم از نظر شناختی بهبود می‌یابد آگاه می‌شود - و این شامل بسیاری از ما می‌شود. اتکای کامل به الگوریتم‌ها، حتی مطمئن‌ترین الگوریتم‌ها، ممکن است ما را از تمرین تصمیم‌گیری که مغز پیر را تیز و قوی نگه می‌دارد، محروم کند.
توصیه نمی‌کنم هنگام سفر به مطالعه نقشه‌های کاغذی برگردیم. برنامه نقشه تلفن هوشمند شما یافتن مقصد را آسان تر می کند. اما مبارزه با یک نقشه قدیمی واقعاً می تواند به یادگیری مفید منجر شود. جهت گیری خود در فضا مستلزم استفاده از نشانه های فیزیکی، طبیعی، درونی و همچنین اتکا به خود است. بله، این فرآیند بیشتر طول می کشد و ممکن است دقت کمتری داشته باشد، اما مغز شما (و شاید بدن شما) تمرین می کند!
چگونه هوش مصنوعی بر افراد در مراحل مختلف زندگی تأثیر می گذارد
در مارس 2019، دانشگاه استنفورد موسسه استنفورد برای هوش مصنوعی انسان محور (HAI) را راه اندازی کرد تا به طیف وسیعی از مسائل رسیدگی کند. طبق وب‌سایت آن، «هوش مصنوعی این پتانسیل را دارد که به ما کمک کند رویای مشترکمان برای آینده بهتر برای همه بشریت را محقق کنیم، اما چالش‌ها و فرصت‌هایی را به همراه خواهد داشت که هنوز نمی‌توانیم آنها را پیش‌بینی کنیم. در HAI، چشم انداز ما برای آینده با تعهد ما به مطالعه، راهنمایی و توسعه فناوری ها و برنامه های کاربردی هوش مصنوعی انسان محور هدایت می شود. ما معتقدیم هوش مصنوعی باید مشارکتی، تقویت کننده و افزایش دهنده بهره وری و کیفیت زندگی انسان باشد."
من شیفته مأموریت استنفورد بودم و این شانس را داشتم که در گفتگو با فی فی لی، که یکی از مدیران HAI است، در آوریل 2019 در یووال نوح هراری شرکت کنم. در سالن یادبود دانشگاه استنفورد، اکثر شرکت کنندگان نیز همینطور به نظر می رسید که جمعیت سرریز بیرون از خانه کامل منتظر بودند، به نظر می رسید که دانشجویان کالج یا فارغ التحصیل باشند. بزرگان مو خاکستری نیز در سرتاسر آن پاشیده شدند، احتمالاً اعضای هیئت علمی و افراد مسن کنجکاو از جامعه همسایه.
این گفتگو دو دیدگاه کاملاً متفاوت را ارائه و بحث کرد. هراری دیدگاهی تاریخی و فلسفی ارائه کرد، در حالی که لی از چارچوب مرجع علمی و مبتنی بر علم کامپیوتر صحبت می کرد. من امیدوار بودم که نزدیکی، ترکیب ایده ها یا حداقل درک یکپارچه از این که چگونه محصولات و خدمات تقویت شده با هوش مصنوعی ممکن است به نفع یا تضعیف کار یک مغز قوی، اما پیر، کمک کند.
این حوزه نوپا هنوز جزئیات را تجزیه نکرده است - مانند اینکه چگونه هوش مصنوعی بر افراد در مراحل مختلف زندگی تأثیر می گذارد. مطمئناً خواهد آمد، یا ممکن است در حال حاضر در کار باشد. یک مقاله اخیر در استنفورد دیلی نشان داد که HAI "30 کمک هزینه اولیه را به طرح های برنده اعطا کرده است که ... تحقیقات جدید، جاه طلبانه و گمانه زنی را ارائه می دهد که به هدایت آینده هوش مصنوعی کمک می کند." نویسنده متعجب است که "آیا این فناوری در نهایت به شکوفایی انسان کمک می کند یا از آن می کاهد."
دغدغه من هم همین است. واضح است که هوش مصنوعی با سرعتی چشمگیر به جلو می رود، اما آیا ماشین هایی که آن را تقویت می کند، زیربنای اخلاقی و انسانی لازم را برای بهتر کردن زندگی خواهند داشت؟ و به طور خاص، آیا این الگوریتم ها پیری سالم را ترویج می کنند؟
ورزش شناختی و بدنی بسیار مهم است
و آیا وابستگی به دستگاه های هوشمند استراتژی های حل مشکل را کاهش می دهد؟
هنگام نوشتن کتاب من، سالهای پرنعمت، یافته های فراپژوهشی نشان داد که تازگی، پیچیدگی و حل مسئله برای عملکرد بهینه مغز سالخورده سالم ضروری است. مغز مسن‌تر به چالش‌هایی نیاز دارد که تقویت هوش مصنوعی ممکن است با تصمیم‌گیری برای کاربری که در عوض از حل مشکلات پیچیده خودش سود می‌برد، مانع از آن شود. ورزش شناختی برای حفظ انعطاف پذیری و وضوح مغز بسیار مهم است، همانطور که ورزش بدنی برای پیری بدن ضروری است.
با این حال، دستگاه‌های هوشمندی که کارهای معمولی را انجام می‌دهند در آزاد کردن افراد مسن برای انجام فعالیت‌های چالش‌برانگیزتر و جذاب‌تر مانند نواختن یک آلت موسیقی، حل جدول کلمات متقاطع یا یادگیری زبان جدید ارزشمند هستند. همچنین، دستگاه‌های پزشکی تقویت‌شده با هوش مصنوعی و روش‌های تشخیصی احتمالاً سالهای بیشتری را ارائه می‌کنند که بسیار ارزشمند است. آن دسته از دستگاه‌های هوش مصنوعی که به سالمندان دارای اختلال حافظه کمک می‌کنند یا به افراد معلول کمک می‌کنند (مانند ویلچرهای هوشمند) احتمالاً کیفیت زندگی را بهبود می‌بخشند و به وضوح دارایی هستند.
ربات‌های همراه اجتماعی همچنین ممکن است به کاهش انزوا برای افراد مسن‌تر که در خانه هستند کمک کنند، حداقل این چیزی است که بازار ربات به ما می‌گوید. این صنعت که به سرعت در حال رشد است، محصولات بی‌شماری را به فروش می‌رساند که از موجوداتی شبیه انسان‌نما گرفته تا نمونه‌های سگ‌های نوازشگر را شامل می‌شود. وجه مشترک آنها توانایی آنها در یادگیری و سازگاری با نیازهای شما است، در حالی که آنها با شما و محیط شما تعامل دارند.
شاید بتوانید به آنها بازی شطرنج را بیاموزید، اما به احتمال زیاد آنها به سرعت سطح مهارت شما را پشت سر خواهند گذاشت. آن وقت سرگرم کننده خواهد بود؟ آیا آنها حتی می خواهند در آن نقطه با شما بازی کنند؟ شاید آنها تصمیم بگیرند که به بهبود بازی شما کمک کنند—اگر با همدلی برنامه ریزی شده باشند.
