آیا هوش مصنوعی تسلط دارد؟

آیا هوش مصنوعی قدرت را در دست گرفته است؟ بله، داگلاس هافستاتر، محقق مشهور علوم شناختی، فیزیک، هوش مصنوعی و ادبیات تطبیقی ​​استدلال می کند. Hofstadter که مدت ها در مورد توانایی هوش مصنوعی برای انسان شدن شک داشت، اخیراً نظر خود را تغییر داد . دیوید بروکس به تازگی یک مقاله نظری در نیویورک تایمز منتشر کرده است که به نقل از هافستادتر نام دارد: « انسان ها به زودی تحت الشعاع قرار خواهند گرفت ». آیا ما نسل بشر را از دست می دهیم؟

به گزارش علمی نیوز و به نقل از Psychology Today، اضطراب هوش مصنوعی موجه است اما نابجا. همانطور که هافستادتر استدلال می کند، اگر اصل موضوع تفکر باشد که برابر با آگاهی است، ما برتری را از دست دادیم که هرگز نداشتیم. به نظر می رسد بسیاری از حیوانات، از جمله پستانداران، پرندگان، و حداقل برخی از نرم تنان سرپایان (اختاپوس، ماهی مرکب، ماهی ماهی) دارای هوشیاری هستند (Ben-Haim et al. 2021; Birch et al. 2020). بروکس می‌نویسد که می‌خواهد دیواری دور «جوهر مقدس انسان بودن» بسازد. این قابل درک است. ما می خواهیم آنچه مال خودمان است را حفظ کنیم وگرنه ما کی هستیم؟ اما اخلاق شناسی قبلاً آن دیوار مقدس را فرو ریخته است. بسیاری از حیوانات به طور قابل توجهی باهوش، باهوش و احساساتی هستند. رمزگشایی انسانیت ممکن است مستلزم آن باشد که ما فراتر از ذات مقدس برویم.

محور ماده و ذهن انسان ممکن است تفکر و آگاهی نباشد بلکه خودآگاهی باشد. انسان‌ها نه تنها قادرند جهان را ببینند، بلکه خودشان را نیز می‌بینند و درگیر بازتابی از خود می‌شوند که اغلب شامل گفت‌وگوی درونی است (Fernyhough 2016). هانا آرنت (1971) فراتر رفت و خواستار این شد که تفکر شامل یک گفتگوی درونی انتقادی باشد. اما با شناخت مردم، ممکن است سطح اخلاقی را پایین بیاوریم. هیچ ماهیتی برای انسان بودن وجود ندارد، اما پرورش گفتگوی درونی باز برای تحقق انسانیت ما ضروری است.

پس اقوام ما چطور؟ اگرچه واضح است که دانستن قطعی آن غیرممکن است - چگونه می توانیم بفهمیم که "خفاش بودن چگونه است؟" (Carruthers 2019؛ Nagel 1974) - حیوانات غیرانسانی احتمالاً فاقد خود بازتابی هستند. تعداد کمی از حیوانات آزمایش آینه را قبول می کنند، اما احتمالاً با خودشان صحبت نمی کنند. یکی از نشانه های بیماری این است که در حالی که حیوانات رنج می برند و از درد می ترسند و برخی حتی ممکن است مرگ نهایی را درک کنند، هرگز خودکشی نمی کنند. انسان ها در انکار زندگی منحصر به فرد هستند (Humphrey 2018).

در مورد هوش مصنوعی چطور؟ ما همچنین می‌توانیم به افتتاحیه بازداشت‌کننده اسطوره سیزیف توسط کامو (1955 [1942]) بازگردیم : «فقط یک مشکل واقعاً جدی فلسفی وجود دارد و آن خودکشی است. قضاوت در مورد اینکه آیا زندگی ارزش زیستن دارد یا نه، به منزله پاسخ به پرسش اساسی فلسفه است . شاید زمان انتقال از آزمون تورینگ به آزمون هملت فرا رسیده باشد: آیا A(G)I می تواند یک تک گویی را ایجاد کند؟ آیا می تواند خودکشی باشد ؟

سرنخ ممکن است تز سرکش جولیان جینز (1990 [1976]) در مورد منشأ آگاهی در شکست ذهن دو مجلسی باشد : ما قبلاً فکر می کردیم که صدایی که در سرمان وجود دارد صدای خداست، اما زمانی که متوجه شدیم صدای خود ماست، چیز جدیدی است. متولد شد و، ممکن است اضافه کنیم، خدا مرد. همانطور که نیچه حدس زد، نشانه‌های شکست انسان‌ها در جانشینی او در همه جا دیده می‌شود - چه ما (سخت‌تر) برای جایگزینی خدا بجنگیم، چه از انسانیت خود بگریزیم، ماشین‌مانند شویم یا سگ‌مانندی را جایگزین آرزوهای خدایی کنیم، خواه در «انسان به جای خدا» بجنگیم. مرد یک گرگ.»

یک عارضه جانبی ظاهراً که به دل آن می رود، کنار گذاشتن گفتگوی درونی ماست. چند سال پیش، وقتی از شاگردانم درباره دیالوگ‌های درونی‌شان پرسیدم، کلاس‌هایم تقریباً به همان اندازه تقسیم شدند: برخی از دانش‌آموزان این گفتگوی درونی را بدیهی می‌دانستند، و برخی دیگر نمی‌دانستند که بقیه درباره چه چیزی صحبت می‌کنیم. به طور فزاینده ای، تعادل به سمت گروه دوم متمایل می شود. شاید ما در حال بازسازی ذهن دو مجلسی گونه خود هستیم، فقط این بار نقش خدا را به هوش مصنوعی اختصاص می‌دهیم و در نهایت به deus ex machina پی می‌بریم .

عنوان قطعه بروک جالب است: "انسان ها به زودی تحت الشعاع قرار خواهند گرفت." پویایی آسمانی کسوف برخلاف شهود من است - غرور بخوانید. من فرض کردم که وقتی زمین بین خورشید و ماه قرار می گیرد، سایه خود را بر روی دومی می اندازد. من اشتباه میکردم. زمین آنقدر بزرگ نیست، ماه آنقدر کوچک نیست و هر دو کمی کج هستند. بنابراین این هم ترازی سه جسمی به طور معمول دقیقاً به عکس آن منتهی می شود: ما ماه کامل ماهانه خود را دریافت می کنیم، نه خسوف، ماه یا خورشید، که نادر و به ندرت کامل هستند. شاید حق با هافستاتر باشد و ما در حال حاضر یکی از آن گرفت های کامل را دریافت می کنیم. اما اگر بخواهیم خداپسندانه پیش برویم، ممکن است از یادداشت چسبناک او در آسمان نیز بیاموزیم که رنگین کمان را ترسیم می کند تا به خود یادآوری کند که هرگز همه موجودات زنده را نابود نکند (پیدایش 9، 12-17). شاید ما باید به آسمان خود نگاه کنیم تا کمی فروتن تر باشیم تا ارزش یک شیب کوچک را ببینیم و به یاد بیاوریم: ستاره ها هرگز خسوف نمی شوند. چه چیزی eclipse، از جمله هوش مصنوعی، هرگز نمی درخشد.