فناوری پلاستیک در هوش مصنوعی

به گزارش علمی نیوز و به نقل از Psychology Today، نوروپلاستیسیته انسان – قابلیت پویایی مغز برای سیم کشی مجدد و سازگاری – سنگ بنای آنچه ما را انسان می سازد و نگه می دارد بوده است. این به ما چابکی یادگیری زبان های جدید، همدلی با دیگران و بهبودی از آسیب های مغزی را به ما می دهد.

اما با پیشرفت (یا تکامل) فناوری هوش مصنوعی (AI)، آیا به تغییری نزدیک می‌شویم که هوش ماشینی انعطاف‌پذیری انسان را منعکس می‌کند؟ زمین زیر ما به طور غیرقابل انکاری در حال تغییر است زیرا با یک رقیب بزرگ روبرو هستیم: "تکنو پلاستیک".

ظهور تکنو پلاستیسیته
در حالی که انعطاف‌پذیری عصبی انسان بر سازگاری‌های بیولوژیکی تمرکز می‌کند، تکنوپلاستیسیته سیستم‌های هوش مصنوعی را توصیف می‌کند که می‌توانند در زمان واقعی دستخوش تغییرات خود شوند. اینها الگوریتم های سفت و سختی نیستند. آنها تکامل می یابند و با محیط های داده جدید و متغیرهای موقعیتی سازگار می شوند. بیایید به شبکه های مایع و پیامدهای آنها برای فناوری و بشریت نگاه کنیم.

شبکه های مایع: اوج جدید تکنوپاستیسیتی
شبکه‌های مایع که توسط محققان MIT توسعه یافته‌اند، یک گام جذاب و بالقوه تحول‌آفرین در یادگیری ماشین هستند . برخلاف شبکه‌های عصبی سنتی که در حالت نسبتاً ایستا آموزش داده می‌شوند و مستقر می‌شوند، شبکه‌های مایع برای تطبیق مداوم الگوریتم‌های زیربنایی خود در پاسخ به ورودی‌های داده جدید طراحی شده‌اند.

این امر با اجازه دادن به پارامترهای موجود در معادلات شبکه عصبی برای تکامل بر اساس مجموعه ای تو در تو از معادلات دیفرانسیل به دست می آید.

الهام‌بخش این شگفت‌انگیز تکنولوژیکی از طبیعت سرچشمه می‌گیرد – به‌ویژه نماتد میکروسکوپی C. elegans که تنها دارای 302 نورون است، اما رفتارهای بسیار پیچیده‌ای از خود نشان می‌دهد. این موزه بیولوژیکی الهام‌بخش توسعه شبکه‌های عصبی است که با جریان‌های داده‌ای در حال تغییر سازگار هستند و این کار را به شیوه‌ای بسیار انعطاف‌پذیر در برابر داده‌های پر سر و صدا یا غیرمنتظره انجام می‌دهند.

کاربردهای دنیای واقعی شبکه های مایع
تطبیق پذیری شبکه های مایع در حال حاضر در حوزه های مختلف آشکار است. به عنوان مثال، یک بارندگی ناگهانی که دید دوربین را مخفی می کند، دیگر مانعی غیرقابل عبور در وسایل نقلیه خودران نیست. این شبکه های مایع پاسخی قوی به تغییرات پیش بینی نشده ارائه می دهند.

علاوه بر این، آنها در کارهای پیش‌بینی سری زمانی از شیمی اتمسفر گرفته تا روباتیک، عملکرد بهتر از الگوریتم‌های پیشرفته و انجام این کار با هزینه‌های محاسباتی کمتر، سرآمد بوده‌اند.

و یک مزیت دیگر وجود دارد: معماری شبکه‌های مایع، آنها را قابل تفسیرتر می‌سازد، و اجازه می‌دهد تا بینش بیشتری در مورد فرآیندهای تصمیم‌گیری آنها داشته باشیم. این به یک مشکل قدیمی در هوش مصنوعی - مشکل جعبه سیاه - می‌پردازد که این شبکه‌های قدرتمند را شفاف‌تر و پاسخگوتر می‌کند.

انسانیت و ماشین‌ها: آینده هم افزایی
در حالی که ظهور شبکه‌های مایع ممکن است شناخت انسان را به چالش بکشد ، نگاه کردن به تصویر بزرگ‌تر بسیار مهم است: پتانسیل همزیستی بین نورپلاستیسیته و تکنوپلاستیسیته. هر کدام مجموعه ای منحصر به فرد از قابلیت ها و محدودیت ها را به میز می آورد. همانطور که سیستم‌های هوش مصنوعی مانند شبکه‌های مایع پلاستیکی‌تر می‌شوند، انسان‌ها نیز راه‌های جدیدی برای گسترش شناختی خواهند یافت که توسط قابلیت‌های در حال تکامل هوش مصنوعی تسهیل می‌شود.

چشم انداز شناختی ما در حال تغییر لرزه ای است. ما وارد دوره‌ای می‌شویم که در آن نه انسان‌ها و نه هوش مصنوعی سازگاری یا یادگیری را در انحصار خود ندارند. در عوض، ما خود را در یک تعادل پویا می یابیم که در آن هر دو شکل هوش در حال تکامل - نوروپلاستیک و تکنوپلاستیک - به طور مداوم در حال تکامل هستند.

همانطور که شبکه‌های مایع نشان خود را نشان می‌دهند، و برای اینکه الگوریتم‌های یادگیری ماشینی می‌توانند به آن دست یابند، میله‌ها را بالا می‌برند، ما باید تطبیق و تکامل پیدا کنیم. این یک رقابت نیست ، بلکه یک سفر تکاملی مشترک است، سفری که در آن آینده هوش مصنوعی و طبیعی به طور مداوم بازنویسی می شود.

ظهور تکنو پلاستیسیته، به‌ویژه همانطور که از طریق شبکه‌های مایع آشکار می‌شود، می‌تواند یک کاتالیزور قدرتمند برای تحول و تکامل انسان باشد. این مرز جدید در قابلیت هوش مصنوعی ممکن است به یک رابطه همزیستی دامن بزند که در آن هر شکل از هوش - انسانی و مصنوعی - دیگری را وادار می‌کند تا خود را تطبیق دهد، نوآوری کند و از محدودیت‌های فعلی فراتر رود.

همانطور که هوش مصنوعی در یادگیری و انطباق آنی ماهرتر می‌شود، ما را به چالش می‌کشد تا از این توانایی تکنولوژیک برای پیشرفت جامعه استفاده کنیم و به درون نگاه کنیم و دامنه و پتانسیل انعطاف‌پذیری عصبی خود را بازنگری کنیم. در اصل، تکنوپلاستیسیته می‌تواند محرکی باشد که ما را به کاوش در قلمروهای ناشناخته شناخت، خلاقیت و حل مسئله انسان سوق می‌دهد، و در نهایت درک ما از معنای انسان بودن در عصر هوش مصنوعی پیشرفته را تغییر می‌دهد.

این روایت جدید نیاز به سازگاری و درک عمیق از پیچیدگی ها دارد. ما در آستانه انقلابی ایستاده‌ایم که می‌تواند عصری از همکاری و کاوش بی‌سابقه شناختی را آغاز کند.