آیا از احساس کردن احساسات خود می ترسید؟

به گزارش علمی نیوز و به نقل از Psychology Today، آنیموتوفوبیا ترس شدید فرد از احساسات است. زمانی که تصمیم می گیرد احساسات خود را روشن کند، می تواند از خود در برابر احساسات محافظت کند، و همه چیز را در مورد علل آنها و نحوه مدیریت آنها به شما بگوید. یکی ممکن است احساسات خود را فرافکنی کند و به این نکته توجه کند که چگونه ممکن است دیگری ناراحت باشد، اما نتواند بیان کند که چگونه خود ناراحت است. فرد ممکن است از افرادی که احساسات شدید را برمی انگیزند دوری کند و برای خود بهانه ای برای این کار بیاورد. و می توان احساسات آنها را انکار کرد، با داشتن احساس بی حسی که جای خالی غم و اندوه آنها را پر می کند.

کمال گرایان تمایل دارند اعتبار و موفقیت بیرونی را نه تنها برای جلوگیری از احساسات منفی، بلکه برای از بین بردن احساسات به طور کامل دنبال کنند، و نمی دانند که چگونه حتی شادی، در حالی که به ظاهر خوب است، آنها را می ترساند. اساساً، آنها ممکن است به دنبال احساس شادی نامحدودی باشند که از قید و بند اضطراب و شک رها شده است.

برای برخی، تجربیات منفی بالقوه، مانند آسیب یا مرگ، سنگین ترین ترس های آنها را به دوش می کشد. برای دیگران، عواطف روزمره خودشان است.

آنها در وحشت خشم، اضطراب، غم و حتی شادی خود زندگی می کنند. هر یک از این احساسات چیزی بیش از پیشگویی نمی کنند. اضطراب نشان دهنده بدترین سناریوها است. خشم نشان دهنده از دست دادن است. غم و اندوه نشان دهنده ناامیدی است. و شادی نشان دهنده ناامیدی است. برای این افراد، احساسات نباید مدیریت شوند، و مطمئناً مفید نیستند. به طور انتزاعی، آنها بینشی صرف از تراژدی بی امان زندگی هستند. آنچه بد است بد است و آنچه خوب است بد است. بنابراین هیچ چیز قابل تحمل نیست.

مردم اغلب می گویند که خشم تنها ریشه در احترام به خود دارد، زیرا رفتار بد را تحمل نمی کنید. اما، در واقعیت، ریشه در شرم نیز دارد، زیرا شما دیگران را به خاطر ایجاد احساس در شما سرزنش می‌کنید. به یکباره، هم شرمنده و هم آزرده می شوید، تنشی که ناامیدانه سعی می کنید با خشم آن را حل کنید. زیرا اگر متقاعد کننده باشید، دیگری نیز به نوبه خود تسلیم می شود و دیدگاه جدید او به شما تبدیل می شود. اما، برای فردی که از خشم می ترسد، هیچ امیدی به راه حل مثبت وجود ندارد. او به طور مزمن بر این باور است که شورش او خنثی خواهد شد و پس از شکسته شدن دفاع از خود، احساس کاملا شکسته و حتی منزوی می کند. بنابراین، خشم هم ناخوشایند و هم ضعیف است و هیچ هدف قابل تشخیصی را دنبال نمی کند.

برای کسی که از اضطراب می ترسد، اضطراب همیشه درست است. همیشه چیز وحشتناکی در انتظار آنهاست و به هیچ کس نمی توان اعتماد کرد. از طریق فیلتر کردن ذهنی یا داده‌های گیلاس‌چینی، شما فقط زمان‌هایی را به یاد می‌آورید که ترس‌هایتان رخ داده‌اند و به راحتی فراموش می‌کنید که این ترس‌ها رخ نداده‌اند. این فرد به شما خواهد گفت که مردم همیشه باید به جرات خود اعتماد کنند. با این حال، روده های آنها همیشه غرغر می کند. آیا ممکن است فقط، یا بیشتر، اتفاقات بد برای آنها بیفتد؟ آنها به شما خواهند گفت: "دلم همیشه درست است."

در ناامیدی عمیق، فردی که از غم وحشت دارد، معتقد است که هرگز متوقف نخواهد شد. بسیاری از ما احساسات خود را گذرا می دانیم، که به ویژه در مورد افرادی که با اختلالی که با ماهیت چرخه ای احساسات فرد مشخص می شود، صادق است. اما، کسانی که به طور مزمن حملات افسردگی را تجربه می کنند، حتی در اختلالات دوقطبی، اغلب بر این باورند که زخم دائمی شده اند. وقتی تاریکی بسیار شدید است و همه چیز آنقدر تیره به نظر می رسد، همه چیز خوب یا بالقوه خوب زیر آب می رود. آنها هرگز شاد یا موفق نخواهند بود و عزت نفس خود را باز نمی یابند. افسردگی یک احساس تقویت کننده است، یعنی هر چه بیشتر آن را احساس کنید، دلایل بیشتری برای آن پیدا می کنید.

و در نهایت، خلسه در تنگنای شناخت های فرد می لنگد. اندکی شادی، یا غرور به خود یا دستاوردها با تمسخر و سرزنش مواجه می شود. به فرد یادآوری می شود که آنها در مقایسه با ایده آل خود و با کسانی که همیشه از آنها برتری خواهند داشت، در چه جایگاهی قرار دارند. فرد مورد سرزنش قرار می گیرد که باعث می شود دیگران نسبت به داشته ها و آنچه که هستند احساس بدی کنند. یک دفعه به یکی می گویند: تو هیچی، و اجازه نداری از خوب بودنت احساس غرور کنی. بنابراین، شادی یا دورنمای آن، ناگزیر به اضطراب منجر می شود.

بسیاری از بیماران ما معتقدند که برای احساس بهتر به درمان می آیند، اما در واقع، آنها وارد درمان می شوند زیرا احساس هر چیزی دردناک است. ترجیح آنها، بیشتر از نه، این است که زندگی بدون احساسات را بپرورانند، گویی چیزی مانند درمان رفتاری شناختی می تواند به آنها کمک کند تا کاملاً منطقی شوند. اساساً، آنها به دنبال خلاصی از شرم خود هستند که در تمام احساسات دیگر نفوذ می کند. از خوشحالی احساس شرم می کنند. آنها باور ندارند که در هنگام غمگینی هرگز بر شرم خود غلبه خواهند کرد. اضطراب ها صرفاً نشانه های خجالت یا شرمساری عمومی هستند. و خشم آخرین تلاش برای غلبه بر آن است.

نانسی مک ویلیامز، روانکاو نوشت که "احساسات نوع خاص خود را دارند." و هنگامی که احساسات کارآمد هستند، زندگی را ارزش زیستن می کنند و در عین حال از ما در برابر آسیب محافظت می کنند. اما، در غیر این صورت، احساسات جایگزین تجربه می‌شوند و به آدم‌هایی تبدیل می‌شوند که ما را عذاب می‌دهند.

در ارتباط با تجزیه و تحلیل اعتبار باورهای همراه با احساسات فرد، باید یاد بگیرد که چگونه با آنها بنشیند و احساس نکند که زندگی ممکن است به پایان برسد. او در بازگشت به مک‌ویلیامز می‌نویسد: «فردی می‌خواهد بیاموزد که چگونه با مشکلات کنار بیاید، بدون اینکه از هم بپاشد و کاملاً احساس نابودی نکند. یا امیدوار است که پس از اتمام روان‌درمانی، بتواند در برابر پسرفت موقت و بی‌ثباتی لازم مقاومت کند. توسعه." در اینجا منظور او این است که درمان به شما کمک می کند با ترس های خود روبرو شوید و آن ها را تحمل کنید تا یاد بگیرید که می توانید. و کلمه کلیدی در اینجا "موقت" است. در درمان، بیماران تمایل دارند یاد بگیرند که احساسات، مانند خیلی چیزهای دیگر، صرفاً گذرا هستند. و به طور قابل توجهی، آنها یاد می گیرند که هر چقدر هم که ظاهرا غیرمنطقی باشد، احساسات آنها منجر به مجازات نمی شود.